Review
Premda se mogu povući teze o istrošenosti materijala ili upitnoj književnoj vrijednosti, lik Sherlocka Holmesa ostaje fascinantna pojava. Bilo da se posmatra kroz vizuru opsesivnosti samonametnutog mediokriteta prema romantičarskom kultu genija sa greškom ili kao zanimljiv produkt britanske krimi fikcije 19. vijeka. Od prvog pojavljivanja u Studiji u grimizu, do danas, Sherlock Holmes je prošao kroz mnoge medije, obrasce, verzije i adaptacije. Ono što danas imamo na skučenoj vivisekciji produkt je ideje Stevena Moffata i Marka Gatissa, TV veterana viktorijanske adaptacije. Osnovna ideja iza ove holmesijanske adaptacije zapravo pronalazi uzore u američkim filmskim adaptacijama 30-tih i 40-tih godina kojima se Holmes smješta u tada savremeno doba. Sa sličnom naumom su se vodili Moffat i Gatiss, te tako su koncept Sherlocka smjestili u 21. vijek u kojem se najpoznatiji detektiv-savjetnik služi svim, za njega relevantnim, tehnološkim alatima, kako bi došao do razrješenja ubistvenih misterija o kojima je ovisan.
Ovakav pristup omogućio je scenarističkom trojcu (uz Moffata i Gatissa tu je i Stephen Thompson) dosta slobodnu adaptaciju izvornog materijala, kojeg koriste više kao referencu, a manje kao kanon. Naslovnog Sherlocka brilijantno igra Benedict Cumberbatch, nudeći jednu svježu, eksplozivnu i sociopatsku portretizaciju koja dovoljno koketira i sa klasičnom britanskom hladnoćom ali i sa savremenom brzinom i ritmikom. Vjerni saradnik Dr. Watson u ovoj verziji je vojni doktor koji pokušava da se prilagodi dosadnom londonskom životu nakon povratka sa fronta. Ubrzo postaje cimer sa Holmesom, jer mu vojna penzija ne omogućava bolji stan. Martin Freeman uspijeva Watsonu dati jednu sasvim neuobičajenu dimenziju rastrganog suputnika, te ritmički većim djelom sjajno prati Cumberbatcha. Generalno, kasting za seriju je urađen na vrlo visokom nivou i čini se da ekipa djeluje usklađeno u svim scenarističkim postavkama prve sezone.
Dijalozi i situacione konstrukcije su začinjene efektnim suhim humorom sa ironijskim začinima, što svakako samoj dijaloškoj igri daje dodatni kvalitet. Ono što je vjerovatno najzanimljivije kod serije Sherlock je odluka scenarista da se posvete više likovima, a manje samim fabularnim komplikacijama. Prosječan konzument krimi fikcije može lako primjeiti da mnogi od slučajeva nemaju maglovite, nelinearne i kompleksne umorstvene izvedbe. Fokus je stavljen na likove i njihove odnose. Ovo je u konačnici dalo solidne rezultate za sam razvoj likova, koji se ipak čine kao da se zagrijavaju za sledeću sezonu. Sa druge strane, primijeti se nedostatak dorađenosti mnogih kriminalističkih postavki i povremeno uplitanje loše integrisanih elemenata fantastike. Kao uvod u jednog modernog, ali ipak još uvijek dovoljno tradicionalnog Holmesa, prva sezona serije Sherlock nudi dovoljno razigranosti i temeljne posvećenosti detaljima da bi stvorila atmosferu nečeg posebnog, ali u isti mah dovoljno poznatog i novog, te ponudila dovoljno kvalitetan odmak od opasnog terena istrošenosti viđenog.
